Wist-je-datjes

Zorg dat je echt contact hebt met je kind Soms roep je vanuit de keuken iets naar je kinderen. En ze luisteren niet… Dus roep je het nog wat harder. En ze luisteren nog niet… vervolgens raak je geïrriteerd en zeg je het nog harder. En ze luisteren nog niet… Vervolgens loop je boos de kamer in en houd je een heel relaas dat je het beu dat je alles 100x moet vragen en dat je kinderen nu nooit eens in één keer doen wat je vraagt. Klinkt dit bekent in de oren? 😉 😊 Weet je wel zeker dat je kind jou echt gehoord heeft? Wie heeft er geen kinderen die met open mond en starende ogen naar de tv zitten te kijken of die volkomen opgaan in hun spel? Zorg er dus eerst voor dat je zeker weet dat je kind je hoort, pas dan kun je weten of je kind niet naar je luistert of dat hij je niet heeft gehoord. Blijf rustig Zeg eens eerlijk. Als er iemand tegen jou staat te schreeuwen? Wat is dan jouw eerste reactie? Ga je dan aandachtig naar wat die ander roept, luisteren? Of ben je meer bezig met de manier waarop die persoon iets zegt? Precies. Je gaat niet beter luisteren als er iemand naar je schreeuwt. Dat heeft dus geen enkel effect. Of eigenlijk wel, maar dan een averechts effect. Er kunnen namelijk een aantal dingen gebeuren als iemand tegen je schreeuwt: Ø Je denkt: zoek het uit en je gaat je eigen gang Ø Je wordt zelf ook heel boos Ø Je voelt je klein worden en je voelt je in een hoek gedrukt En dat geldt dus ook voor je kind. Net zoals jij het niet tof vindt als er iemand tegen je schreeuwt, net zomin vindt jouw kind het fijn als er tegen hem geschreeuwd wordt. Je bereikt het meest als je rustig blijft. Geef kleine en behapbare opdrachten ‘Doe je schoenen uit aan de deur, hang je jas aan de kapstok en breng je boekentas even naar de keuken.’ Zomaar een zin die je kunt zeggen als je kind uit school komt. Of bij een jonger kind tijdens het ochtendritueel ‘Eerst je gezicht wassen, dan je kleren aandoen en dan kom je naar beneden om te ontbijten.’ 😊 Wat denk je, zal je vijfjarige dit kunnen? Is dat onwil? Soms, zeker. Maar het is nog veel vaker onmacht. Veel jonge kinderen, kleuters en peuters kunnen zoveel opdrachten achter elkaar niet onthouden. En mochten ze het al wel kunnen onthouden, is de kans dat ze tussendoor afgeleid raken door iets veel leukers heel groot en zal je opdracht daarom niet uitgevoerd worden. Zorg er dus voor dat je opdrachten klein en begrijpbaar zijn. Zorg dat je consequent bent en waarschuw niet eindeloos (heel belangrijk!!) Waarom luistert je kind pas na 20 keer vragen? Omdat je hem dus de kans geeft om het 20 keer niet te doen. Waarom zou je kind reageren als hij weet dat je het toch nog hethaalt tot in het oneindige? En als je tot 3 telt, waarom komt je kind dan altijd pas bij de derde tel? Omdat je kind dondersgoed weet dat er bij 1 en 2 nog helemaal niets gebeurt. Je kind weet inmiddels (want het is al heel vaak zo gegaan) dat hij pas echt tot actie hoeft over te gaan als jij hysterisch wordt. Nu denk je waarschijnlijk bij jezelf ‘Ja hallooooo, als mijn kinderen direct zouden luisteren zou ik het niet niet zo vaak hoeven vragen!’ Ja, hè? Dat dacht je 😉? Het is voor je kind heel logisch dat jij alles 100 maal herhaalt. Dat doe je namelijk altijd en ze weten ook precies wanneer het serieus wordt. Op dat moment ben je heel duidelijk en trek je een grens. Dus waarom ben je niet gewoon duidelijk vanaf het eerste moment? Nu wacht je met duidelijk zijn/roepen totdat je volledig geïrriteerd bent. En dat is het moment dat je dus ‘flipt’ en dingen gaat zeggen die je beter niet kunt zeggen en waar je achteraf spijt van hebt. ”Als jij 20 maal nee moet zeggen, is dat je eigen schuld. Het betekent dat je kind dus de kans krijgt om keer op keer dezelfde vraag te stellen/te zeuren. Je laat het zelf zo ver komen. Trek eerder een grens, dat is zowel voor jou als je kind veel duidelijker.” Ga niet dreigen met allerlei straffen als je ze toch pas gaat uitvoeren als je écht kwaad bent. Zorg dat je je grenzen aangeeft en duidelijk laat weten wat je van je kinderen verwacht, vóórdat je dusdanig kwaad bent dat je het niet meer op een normale manier kunt doen. En ik weet het, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Je vervalt heel snel toch in je oude patronen, juist als de stress toeslaat. Zeg wat je wel wil Niet op de zetel springen, niet gooien met dingen in huis, niet stampen op de trap, niet… niet… Hoor je het jezelf zeggen? Je voelt je soms echt mevrouw ‘neen’ of meneer ‘neen’, gek word je ervan. En helpt het? Nee, het helpt NIET 😊 En dat is logisch. Kinderen horen het woordje ‘niet’ vaak niet. Sterker nog, je brengt ze soms zelfs op ideeën. Denk maar eens niet aan een roze olifant… Waar dacht je aan? 😉 Juist! 😊 Als je kleuter of peuter niet luistert, geef dan aan wat je wel wil zien Kinderen kennen, ook niet nadat je het al 20 keer gezegd hebt, geen alternatieven voor hun gedrag. Ze kunnen zelf (nog) niet bedenken wat ze anders kunnen doen. Wanneer jij je kind vertelt wat hij allemaal niet mag, weet hij nog steeds niet wat hij dan wel kan doen. En dat zorgt ervoor dat je kind al heel snel toch weer in zijn oude gedrag vervalt en dus niet naar je luistert. Formuleer het dus ook eens positief, voelt fijner en levert tegelijk veel meer op! Geef je kind inspraak en controle Stel je eens voor dat je ’s ochtends beneden komt en je partner heeft je kleding klaar gelegd (die stippenjurk, die je eigenlijk weg had willen gooien) en je boterham gesmeerd (met hagelslag, terwijl jij net zo’n zin in kaas had). En als je daar dan iets van zegt, zegt je partner: ‘nNet zo zagen, dan doe je morgen maar andere kleren aan en ik heb je boterham nu al gesmeerd’. Niet tof he, als iemand van alles voor je beslist. Bij kinderen (en vooral bij peuters en kleuters) gebeurt dit iedere dag, misschien wel 10tallen keren. Jij bepaalt hoe laat jullie naar buiten gaan, jij bepaalt hoe laat hij fruit krijgt of een koekje, jij bepaalt of er wel of niet iemand mag komen spelen etc. Je kind heeft daar weinig controle over. Maar net zoals ieder mens, heeft ook een kind, of liever gezegd, juist een kind, behoefte aan controle en zelfstandigheid. En als hij die niet krijgt, dan wordt hij dwars en gaat hij tegenstribbelen (lees: op de grond liggen, met de deuren slaan en zeggen dat je de stomste van de wereld bent). Geef je kind ook af en toe eens een keuze (waar mogelijk). Moet je eens zien hoeveel dat scheelt. Daar voelt je kind zich belangrijk door, hij krijgt het gevoel dat het belangrijk is wat hij vindt. ”Door keuzes te bieden geef je je kind het gevoel dat het belangrijk is wat hij ergens van vindt. Je kind krijgt het gevoel dat hij mee mag/kan denken en ook iets te zeggen heeft. En precies dat gevoel zorgt ervoor dat je kind in de ‘meewerkstand’ komt.” Het kan al zo eenvoudig zijn als: ‘Ruim je je kamer voor of na het eten op?’ Het opruimen van de kamer staat niet ter discussie, dat moet gewoon gebeuren. Maar door je kind te laten kiezen wanneer hij het doet, ervaart hij het gevoel van controle en inspraak en zal hij veel eerder meewerken. Zorg dat je verwachtingspatroon past bij de leeftijd en het karakter van je kind ‘Ja, hij snapt toch ook wel dat dat niet kan?’ ‘Ik heb al 10x gezegd dat hij niet in die kast mag komen, maar hij doet het toch’ ‘waarom doet hij toch altijd zo eigenzinnig’ ‘Laat hij alweer zijn beker vallen, als hij nu gewoon eens op zou letten’ Herkenbare uitspraken? We vergeten soms hoe klein onze kinderen zijn en dat je sommige dingen nog niet van je kind mag verwachten. Een jong kind overziet een situatie niet, handelt impulsief, uit enthousiasme en denkt niet na voordat hij iets doet. We zouden dat wel graag anders willen. Maar we vergeten regelmatig dat een kind gewoon een heleboel nog moet leren… En zelfs als je je kind gewaarschuwd hebt of het gisteren en eergisteren en de dag daarvoor ook al gezegd hebt en je kind het echt zou moeten, dan kan een kind het op het moment supreme nog vergeten. Niet omdat hij niet naar je wil luisteren, maar puur omdat hetgeen wat zijn aandacht op dat moment trekt op dat moment belangrijker is dan jouw nee of jouw waarschuwing. Je kind moet het leren, besef dan ook dat hij het nog moet leren. Zorg er dus voor dat je verwachtingspatroon past bij de leeftijd en het karakter van je kind. Kom je eigen beloftes na Je kind wil graag een spelletje met je doen, maar het komt nu even niet uit. Dus je zegt: ‘Na het eten doen we een spelletje’, dan kun je nu tenminste even verder werken. Maar na het eten ben je echt moe en besluit je om met elkaar een filmpje te kijken. Dat vindt hij tenslotte ook heel leuk. Als het bedtijd is zegt je kind opeens ‘Hé We zouden toch nog een spelletje doen?’. ‘Dat doen we morgen, nu is het tijd om naar bed te gaan.’ En vervolgens wordt je kind heel boos. En krijg je hem met geen 10 paarden naar bed. Luistert je kind nu niet? Of kom jij je beloftes niet na? En als dit regelmatig gebeurt, dan komt het moment dat je kind het vertrouwen in die beloftes gaat verliezen. Hij hecht er geen waarde meer aan en daarom blijft hij op het moment dat je hem probeert af te schepen zo doordrammen. Hij weet namelijk dat je belofte niet zoveel waard is. Zorg dat je lichaamstaal overeenkomt met je boodschap WAT BEN JE TOCH EEN SCHATJE!!! Als je deze, op zich lieve zin, boos schreeuwt naar je kind, zal de boodschap die bij hem binnenkomt toch zijn: ‘Oh, oh… mama is heel boos’. Hetzelfde geldt wanneer je heel lief en vriendelijk zegt: ‘Nee hoor, dat mag echt niet, ik ben echt heel boos op je’. De boodschap die je kind dan zal horen is ‘het valt wel mee…’. Het gaat er namelijk niet eens zozeer om wát je zegt, maar vooral de manier waarop je het zegt. De blik in je ogen, je houding en de toon van je stem bepalen of de woorden die je zegt ook op de goede manier overkomen. Wil je ergens een grens trekken, omdat iets écht niet mag, zorg er dan voor dat jouw hele lichaam en stem dat uitstralen. Geef je kind even de tijd Wat kun je doen wanneer je alles 10 keer moet vragen aan je kind, kleuter, peuter? Stel jij staat met je handen in het sop af te wassen en je kind vraagt om wat te drinken. ‘Even wachten, ik maak het even af, dan pak ik het voor je.’ Volkomen logisch dat je niet per sé direct reageert op de vraag van je kind. Je kan toch moeilijk met die natte handen limonade klaar gaan maken toch? Dat vinden we logisch. Maar aan de andere kant verwachten we wel dat onze kinderen direct reageren als wij iets aan ze vragen. We zouden het liefste willen dat ze alles uit hun handen lieten vallen, om direct te doen wat jij wil. *bloos, bloos*- herkenbaar?- 😉 Naast dat het niet altijd even praktisch is om direct te luisteren , is het ook niet altijd even leuk. Je wil tenslotte zelf ook je bladzij even uitlezen, je sms zenden of iets dergelijks. Geef je kind dus de tijd om even af te maken waar hij mee bezig is. Wat heel goed helpt is om van te voren even aan te kondigen: ‘We gaan over 10 minuten naar school’ en vervolgens ‘Wil jij over 5 minuten je schoenen aan gaan trekken?’ en als het zover is ‘We gaan naar school, ga je je schoenen aantrekken?’ Je bent ouder, geen generaal Let eens op hoe vaak je dingen tegen je kind zegt die lijken op: ‘Doe dit’, ‘Ga weg’, ‘Hou op’, ‘Doe eens rustig’ ‘Niet doen’ etc. etc. Als je niet beter wist, zou je denken dat je in het leger zat. Het gevaar van zoveel bevelen, opdrachten en verboden is dat het voor je kind zo gewoon wordt, dat hij op een gegeven moment niet alles meer hoort wat je zegt. Want iets wat je kind gewend is, valt niet meer op. Hij hoort de dingen waarvan hij denkt dat ze minder belangrijk zijn niet echt meer en doet daardoor niet wat je zegt. ”Wat standaard en gewoon is, valt niet meer op.” Wil je dit voorkomen, is het belangrijk dat je minder vaak opdrachten en bevelen geeft. Zorg ervoor dat je ze bewaart voor de momenten waarop het echt nodig is. De kans dat je kind dan luistert is dan veel groter! M.a.w. choose your battles! 😊 Gebruik humor en maak het leuk Kinderen willen het liefst de hele dag spelen. Maak daar gebruik van, juist op de momenten dat je iets van je kinderen verwacht. Wanneer je van kleine dingen een grapje maakt of een spelletje, vindt je kind het veel leuker om mee te doen. ‘Kijken wie er eerder boven is, jij of mama!’ geeft een kind al veel meer reden om naar boven te racen, dan ‘Het is bedtijd, hup naar boven’. Zorg voor structuur, voorspelbaarheid en regelmaat Het is een oude bekende, maar ook in dit geval; zorg voor structuur, voorspelbaarheid en regelmaat. Als je kind weet waar hij aan toe is en wat er van hem verwacht wordt, is de kans dat hij met je meewerkt veel groter. Hetgeen je van hem vraagt is dan namelijk iets waar hij al van te voren rekening mee kan houden, in plaats van dat het hem overvalt. Een weekplanner gekoppeld aan een beloningsbord kan helpen. Je kind ziet dan in één oogopslag wat er gaat gebeuren die dag. Dit kan veel rust geven voor kinderen die erg hangen aan structuur en graag controle willen ervaren over hun dag. Als je kind het lastig vindt om te komen wanneer jij dat wil, kan structuur en regelmaat een grote uitkomst zijn. Wees bereid je regels aan te passen Het is voor kinderen heel belangrijk om te weten waarom iets niet mag. Als ze de reden begrijpen van jouw ‘nee’, maakt dat het makkelijker voor hen om het te accepteren. Soms zal je kind het echter niet accepteren en in discussie met je willen gaan over de regel. Waarschijnlijk zit het in je om direct te denken ‘Ik zei toch nee, einde discussie’. Maar in sommige gevallen is het de moeite waard om je kind de kans te bieden om over de regel in gesprek te gaan. Juist door op sommige momenten open te staan voor discussie, sta je sterker in je schoenen als je op andere momenten stevig vasthoudt aan je regel. Je kind weet namelijk dan dat er wel naar hem geluisterd wordt en dat je wel degelijk na wil denken of je de dingen ook anders kan aanpakken. Stel alleen een vraag als het antwoord nee mag zijn Op een vraag kun je een antwoord verwachten. En dat antwoord kan, kortgezegd, ja of nee zijn. Als het antwoord geen nee mag zijn, kun je beter geen vraag stellen maar een opdracht geven. ‘Wil je de tafel dekken?’ Je stelt een vraag en daar kun je een ‘nee’ op krijgen. Als je niet bereid bent dat te accepteren, kun je beter zeggen: ‘Seppe, we gaan zo eten, dus ruim de tafel even op.’ Ga pas in gesprek als je kind voor rede vatbaar is Je kind smijt met de deuren, stort zich ter aarde op de grond of barst in een gigantische woedeaanval uit. Kan zomaar gebeuren als je kinderen hebt. Dit is NIET het moment om je punt te maken, je kind advies te geven, toe te spreken, op te voeden etc. Het enige wat je bereikt wanneer je kind zó boos of verdrietig is, is dat je kind alleen nog maar bozer, verdrietiger en zich onbegrepen voelt. Als je op het moment dat je kind in zo’n bui is, verwacht dat je kind naar je gaat luisteren, dan kan ik je vast vertellen ‘It ain’t gonna happen’. Vervelend, onhandig en lastig, maar leg je er vooral bij neer. Geef je kind even de tijd om uit te razen en ga het gesprek pas aan als je kind weer voor rede vatbaar is. Alleen dan zal je echt iets bereiken bij je kind. Hij moet echt nog leren hoe hij moet omgaan met zijn boosheid. Je kunt hem daar natuurlijk wel bij helpen. Vermijd bepaalde manieren van vragen stellen De manier waarop je iets aan je kind vraagt kan er ook voor zorgen dat je kind niet mee wil werken. Ø Verwijten en beschuldigen Let vooral op de woorden ‘altijd’ ‘nooit’, dat zijn woorden die vaak gebruikt worden om iemand iets te verwijten Je kind denkt op dit moment: ‘Als ze toch denken dat ik nooit in 1x luister, dan doe ik het ook gewoon niet meer’ Ø Dreigen Je kind wordt bang. Je kind denkt: ‘Nu ben benieuwd of ze dat ook echt doet, laat maar eens zien’ Ø In de slachtofferrol kruipen Je kind voelt zich schuldig en denkt: ‘Oh.. het is mijn schuld dat mama zo doet’ Je kind denkt ‘Wat kan mijn moeder toch zagen…’ Ø Waarschuwen Door te blijven waarschuwen en niet in actie te treden, blijft het kind dit gedrag herhalen Ø Vergelijken ‘Zie je wel, ik wist wel dat ze haar liever vinden’ Of je kind denkt: ‘Stom kind, zij doet alles beter’ Ø Cynisme en sarcasme De kans is groot dat je kind niet eens snapt wat je bedoelt En als hij het wel snapt, dan voelt hij zich waarschijnlijk in de maling genomen Ø Preken en moraliseren Je kind denkt ‘blablabla’ 😉 Waardeer de momenten waarop je kind wel luistert We zijn snel geneigd om de focus te leggen op de dingen die je niet wil. Daardoor is het heel gewoon geworden dat we, als ouders, steeds maar benoemen wanneer het kind niet luistert en dat je dat zo vervelend vindt. Aan de andere kant vergeten we vaak te benoemen wanneer het kind wel luistert, want dat vinden we gewoon. Zo hoort het nu eenmaal. Om daar je waardering voor uit te spreken vinden we gek. Toch kan het heel erg helpen. Door af en toe eens even te zeggen: ‘Wat fijn dat je in 1x doet wat mama vraagt, dan kunnen we lekker opschieten en is er misschien zelfs nog wel tijd om een verhaaltje voor te lezen.’ Kleine moeite, maar het loont. Je kind zal namelijk sneller geneigd zijn om dat gedrag vaker te laten zien. Geef het goede voorbeeld Je kind doet niet wat jij zegt, maar je kind doet wat jij doet. Als je zelf regelmatig scheldt of vloekt, kun je verwachten dat je kind dit ook gaat doen. Kun jij je woede moeilijk onder controle houden, dan is het logisch dat je kind hier ook moeite mee heeft. Jij bent namelijk het voorbeeld voor je kind, hij ziet wat jij doet en dat kopieert hij. Dit betekent ook dat je eens eerlijk naar jezelf zou moeten kijken en daarbij de vraag stellen: ‘Luister ik zelf eigenlijk wel naar mijn kind?’ Heb je echt aandacht op het moment dat je kind iets vertelt? Of hoor je het aan, zeg je braaf ‘O, ja’ en roep je semi-enthousiast ‘Leuk…’?, terwijl je je Facebook doorscrollt of in de pan staat te roeren. Heb échte aandacht voor je kind. Ik weet het, dit kan niet altijd en dit wil je niet altijd. En dat is prima. Maar zeg dan gewoon ‘Nu even niet, mama is even bezig, over een half uurtje wil ik naar je tekening kijken.’ Dat is eerlijker en duidelijker voor je kind, dan wanneer je met een half oog ‘prachtig’ roept. Wat je geeft krijg je terug. Luister naar je kind, leer begrijpen wat er in zijn koppie omgaat en heb oprechte aandacht. Wees realistisch Een kind is een kind en kinderen luisteren nu eenmaal niet altijd. En wees blij. Want van die extreem volgzame typetjes word je ook niet blij toch? Als wij graag willen dat onze kinderen opgroeien tot zelfstandige, assertieve volwassenen die weten wat ze willen en voor zichzelf op durven komen, dan matcht dat niet met het beeld van een 100% gehoorzaam kind. Want hoe kun je verwachten dat je kind als hij 18 is opeens voor zichzelf kan opkomen en eigen keuzes durft te maken, als hij in zijn hele kindertijd alleen maar volgzaam ja heeft mogen knikken? Dat kan dus niet. Besluit: Als je kind niet luistert, betekent het tegelijkertijd dat hij zijn eigen keuzes leert maken (die wellicht niet altijd zo verstandig zijn) en voor zichzelf op aan het komen is. Prachtige eigenschappen voor de toekomst. Dus je kan gerust zijn, je apekopje komt er wel.... alleen is het ondertussen vrij vermoeiend om op te voeden 😊 Hier de tips op een rijtje! • Zorg dat je echt contact hebt met je kind • Blijf rustig • Geef kleine en duidelijke opdrachten • Zorg dat je consequent bent en waarschuw niet eindeloos • Geef aan wat je wel wil • Geef je kind inspraak en controle • Zorg dat je verwachtingen passen bij de leeftijd en het karakter van je kind • Kom je eigen beloftes na • Zorg dat je lichaamstaal overeenkomt met je boodschap • Geef je kind even de tijd • Je bent ouder, geen generaal • Gebruik humor en maak het leuk • Zorg voor structuur, voorspelbaarheid en regelmaat • Wees bereid je regels bij te stellen • Stel alleen een vraag als het antwoord nee mag zijn • Ga pas in gesprek als je kind voor rede vatbaar is • Vermijd deze manieren van vragen stellen • Waardeer de momenten waarop je kind wel luistert • Geef het goede voorbeeld • Wees realistisch

Je hoort vaak opmerkingen als 'ik had qualitytime met mijn kinderen’. En ja, ik ga niet beweren dat het niet belangrijk is af en toe met je kinderen samen te spelen. Maar het is geen middel om je eigen schuldgevoel van weinig aanwezig te zijn in het dagdagelijkse leven te sussen. Je kind de kans geven om zichzelf en de wereld te ontdekken is veel belangrijker. Ouders die elke beweging die hun kind maakt willen controleren, sturen, helpen, corrigeren, doen hun kind tekort (= helicopterouders). Vrij spelen is wezenlijk anders dan spel met ouders/volwassenen. Het ervaren dat ze zelf iets mogen oplossen vergroot de creativiteit van het kind en is een boost voor hun zelfvertrouwen. Fantasiespel leert kinderen om ervaringen te verwerken en emoties te uiten. Door buiten te spelen met andere kinderen, leren ze samenwerken en grenzen verleggen. Sociale vaardigheden worden voortdurend geoefend in deze situaties. Vaardigheden die ze nodig hebben eens ze volwassen zijn. Wanneer in groep een kind oneerlijk of bazig is, wordt dit gecorrigeerd door andere kinderen, hetgeen heel waardevol is. Wanneer ouders voortdurend meespelen met hun kind(eren) dan krijgen kind(eren) het idee dat de wereld alleen rond hen draait. Spijtig genoeg zien we dit meer en meer in onze huidige maatschappij. En dat is triest. Want wanneer kinderen klein zijn verdraagt de omgeving het verwende gedrag (vindt het zelfs grappig en schattig), Maar op een gegeven moment zijn ze 'te' groot om zich zo aan te stellen, en komt er reactie van diezelfde omgeving. En eerlijk is eerlijk, daar kan het kind niet aan doen, het heeft nooit anders geleerd. Een kleuter van drie die zijn wil doordrijft, wordt als vastberaden gezien, een puber van 15 die dat ook doet, wordt als brutaal beschouwd. Geef je kind het mooiste cadeau dat er is: laat het spelen met andere kinderen, laat het ruziemaken en die ruzies onderling oplossen, laat ze buiten wormen opgraven (zonder dat jij helpt of constant pedagogisch inmengt), laat ze zich vuilmaken, rollenspellen spelen, een fantasiewereld creëren.

De relatie met jezelf

Omdenken en accepteren

Er worden vaak veel adviezen gegeven over hoe je zou moeten opvoeden. Maar wat voor de één werkt, werkt niet automatisch voor de ander. Elk kind en elke ouder zijn anders. Iedereen doet naar best vermogen. Alles begint met respect te hebben voor elkaar. En dat geldt in de twee richtingen. Respect van de ouder voor het individu het kind dat hij mag begeleiden en coachen. En respect van het kind voor de ouder. Bij oplossingsgericht opvoeden ga je kijken naar de mogelijkheden of opportuniteiten die zich voordoen. De focus ligt dus niet op wat er beter kan, of wat problematisch gedrag is. Neen, we kijken naar wat zowel het kind als de ouder in zich hebben, om samen tot een oplossing te komen. Mensen zijn gewoontedieren, vaak doe je dingen op een bepaalde manier uit gewoonte, of omdat je het altijd zo gezien hebt. We willen allemaal een goede ouder zijn voor ons kind. Net daardoor kan je focus liggen op wat niet werkt, ipv wat WEL werkt. Wanneer je een boze peuter/kleuter/tiener/... hebt, ga je snel kijken hoe dit komt, maw de aandacht ligt op wat niet werkt. Hoe meer je je focuust op het ongewenst gedrag, hoe meer dat het (lijkt) voor te komen. Zo geraak je in een negatieve spiraal. Door je te focussen op wat wel goed gaat, krijg je meer energie en word je creatiever in het bedenken van mogelijkheden... je komt in een positieve spiraal terecht. Geef dus juist aandacht aan de dingen waar jij blij van wordt. Wat maakt je gezin gelukkig? Van welk gedrag van je kind word je blij?

Hoe vergroot je het zelfvertrouwen van je kind? Wat is zelfvertrouwen? Ouders willen dat hun kind zelfverzekerd is, dat het zich prettig voelt en uitdagingen durft aan te gaan. Kinderen met zelfvertrouwen vinden zichzelf de moeite waard en hebben een positief zelfbeeld. Ze gaan makkelijker nieuwe uitdagingen aan en durven fouten te maken, zonder dat ze zich slecht over zichzelf voelen. Bij dit laatste wringt vaak het schoentje. Heb je als vader of moeder wel invloed op het zelfvertrouwen van je kind? Jazeker! Kinderen worden niet geboren met zelfvertrouwen. Het krijgen van zelfvertrouwen is een proces dat een heel leven doorloopt. Wel wordt het ene kind geboren met meer aanleg om zelfvertrouwen te ontwikkelen dan het andere kind. Als ouders kun je veel bijdragen aan de basis van dit proces. 1. Respect is de basis van alles: benader je kind dan ook respectvol 2. Moedig het aangaan van uitdagingen aan. 4. Leer dat fouten maken mag 5. Geef procesgerichte complimenten (zie artikel: hoe geef je een goed compliment) 6. Leer je kind het positieve te benadrukken 7. Denk zelf positief en oplossingsgericht (niet blijven hangen bij het probleem) 8. Geef zelfstandigheid 9. Laat je kind situaties oplossen 10. Sporten 11. Vergelijk niet met anderen 12. Geef individuele aandacht Meer weten? Maak een afspraak!

Nieuwe dingen vinden we spannend. Iedere keer wanneer we in een nieuwe situatie terechtkomen of in een situatie waarin we nog niet vaak geweest zijn, verkennen we als het ware de omgeving. Deze informatie wordt diepgaand verwerkt. Daarnaast willen we het nieuwe meestal goed doen, soms misschien zelfs perfect. Perfectionisme is een veelvoorkomende eigenschap die kan leiden tot faalangst. Normaal gezien weten we goed wat er van ons verwacht wordt en voelen we snel een afwijzing. Zelf de kleinste verandering, frons, rimpel op het gezicht van een ander kan ervoor zorgen dat men de conclusie trekt dat het niet goed is. Dus je focus wordt nog meer gelegd op aanpassen en beter je best doen. Maar hierdoor gaan (zeker gevoelige personen) over hun eigen grens. Afwijzing activeert dezelfde gebieden in de hersenen als fysieke pijn. Je kunt je dus voorstellen dat afwijzing daadwerkelijk als pijn wordt ervaren. En dat willen we voorkomen. LEER TE VOELEN, TE LUISTEREN NAAR JE LICHAAM Het is belangrijk om te durven voelen. Voelen dat iets spannend is, voelen dat iets niet leuk is om te doen. Als je niet leert voelen, niet leert luisteren naar je lichaam, dan kan het langdrurig over je grenzen heengaan, wat nu stress oplevert en kan later tot een burn-out leiden. Dat betekent niet dat je dan maar niet moet doen wat je spannend vindt! Hoofdpijn, buikpijn, keelpijn, fysieke klachten.. Kinderen hebben vaak hoofdpijn, buikpijn, keelpijn of andere fysieke klachten als ze iets spannend vinden. Ze stellen zich niet aan. Ze hebben écht pijn. En vinden het écht spannend. Als ouder kan je soms denken: ‘stel je niet zo aan! Net was er nog niets aan de hand en heb je nog gewoon iets gegeten!’ Maar voor je kind is het ECHT. Je kind vind het ECHT spannend en heeft ECHT buikpijn/hoofdpijn/keelpijn. En je kind heeft jou juist op deze momenten hard nodig. Een troostende knuffel. Erkenning voor het spannende gevoel. En dat dat spannende gevoel er mag zijn, dat het er soms bij hoort. Ook bij volwassenen komen deze klachten vaak voor. Wanneer je niet geleerd hebt om te luisteren naar je lichaam, ga je deze gevoelens moeilijk kunnen plaatsen, en ze zelfs vermijden. Dit leidt dan weer tot angstklachten, in het bijzonder faalangst. Wanneer je als kind gezien hebt, dat anderen (volwassenen) ook wel eens iets spannend vinden, en deze emotie tonen, ga je hier veel 'relaxter' mee om. Als je aan je kind vertelt over iets wat je zelf als kind spannend vond, maak je gevoelens bespreekbaar, aanvaardbaar. Door anderen over je eigen ervaringen te vertellen laat je zien dat je, hoe oud je ook bent, nog steeds kan groeien in je VOELPROCES. Soms bereik je meer als je praat over iets wat je in het begin ook spannend vond, maar nu niet meer. Bijvoorbeeld fietsen, leren autorijden, alleen winkelen... Het helpt, zowel voor jezelf als voor de mensen rondom je, wanneer je je eigen emoties benoemt, gedurende de dag. Daardoor zien je naasten dat emoties bij het leven horen. Dat ze komen en gaan. Dat ze onmisbaar zijn. Dat het signalen zijn. Ze laten ons zien wat er speelt. En dat er misschien iets mag veranderen of juist mag blijven. Ga nieuwe dingen niet uit te weg, leer uit jouw ervaringen en deze van anderen, de ideale manier om je doorzettingsvermogen aan te scherpen!

Tips omgaan met een kind met een sterke wil Waarom luistert je kind niet? Wat je ook doet, wat je ook zegt, je kind doet zijn zin. En soms word je daar helemaal gek van. Het maakt niet uit wat je doet, of je nu straft of beloont, je kind gaat toch zijn eigen gang. Hij begint pas in actie te komen wanneer jij heel boos wordt en gaat roepen. En eerlijk gezegd werkt zelfs dat niet altijd. ☹ Wat kunnen de redenen zijn dat je kind niet luistert én wat je kan doen om daar verandering in te brengen? Deze tips gaan alleen werken als je ook gaat begrijpen waarom je kind zich gedraagt zoals hij zich gedraagt. Want alleen dan leer je herkennen wat hij nodig heeft en hoe je dwars en lastig gedrag kunt ombuigen. Zo niet, dan zullen deze tips kortdurend werken. Zorg dat je echt contact hebt met je kind Soms roep je vanuit de keuken iets naar je kinderen. En ze luisteren niet… Dus roep je het nog wat harder. En ze luisteren nog niet… vervolgens raak je geïrriteerd en zeg je het nog harder. En ze luisteren nog niet… Vervolgens loop je boos de kamer in en houd je een heel relaas dat je het beu dat je alles 100x moet vragen en dat je kinderen nu nooit eens in één keer doen wat je vraagt. Klinkt dit bekent in de oren? 😉 😊 Weet je wel zeker dat je kind jou echt gehoord heeft? Wie heeft er geen kinderen die met open mond en starende ogen naar de tv zitten te kijken of die volkomen opgaan in hun spel? Zorg er dus eerst voor dat je zeker weet dat je kind je hoort, pas dan kun je weten of je kind niet naar je luistert of dat hij je niet heeft gehoord. Blijf rustig Zeg eens eerlijk. Als er iemand tegen jou staat te schreeuwen? Wat is dan jouw eerste reactie? Ga je dan aandachtig naar wat die ander roept, luisteren? Of ben je meer bezig met de manier waarop die persoon iets zegt? Precies. Je gaat niet beter luisteren als er iemand naar je schreeuwt. Dat heeft dus geen enkel effect. Of eigenlijk wel, maar dan een averechts effect. Er kunnen namelijk een aantal dingen gebeuren als iemand tegen je schreeuwt: Ø Je denkt: zoek het uit en je gaat je eigen gang Ø Je wordt zelf ook heel boos Ø Je voelt je klein worden en je voelt je in een hoek gedrukt En dat geldt dus ook voor je kind. Net zoals jij het niet tof vindt als er iemand tegen je schreeuwt, net zomin vindt jouw kind het fijn als er tegen hem geschreeuwd wordt. Je bereikt het meest als je rustig blijft. Geef kleine en begrijpbare opdrachten ‘Doe je schoenen uit aan de deur, hang je jas aan de kapstok en breng je boekentas even naar de keuken.’ Zomaar een zin die je kunt zeggen als je kind uit school komt. Of bij een jonger kind tijdens het ochtendritueel ‘Eerst je gezicht wassen, dan je kleren aandoen en dan kom je naar beneden om te ontbijten.’ 😊 Wat denk je, zal je vijfjarige dit kunnen? Is dat onwil? Soms, zeker. Maar het is nog veel vaker onmacht. Veel jonge kinderen, kleuters en peuters kunnen zoveel opdrachten achter elkaar niet onthouden. En mochten ze het al wel kunnen onthouden, is de kans dat ze tussendoor afgeleid raken door iets veel leukers heel groot en zal je opdracht daarom niet uitgevoerd worden. Zorg er dus voor dat je opdrachten klein en begrijpbaar zijn. Zorg dat je consequent bent en waarschuw niet eindeloos (heel belangrijk!!) Waarom luistert je kind pas na 20 keer vragen? Omdat je hem dus de kans geeft om het 20 keer niet te doen. Waarom zou je kind reageren als hij weet dat je het toch nog hethaalt tot in het oneindige? En als je tot 3 telt, waarom komt je kind dan altijd pas bij de derde tel? Omdat je kind dondersgoed weet dat er bij 1 en 2 nog helemaal niets gebeurt. Je kind weet inmiddels (want het is al heel vaak zo gegaan) dat hij pas echt tot actie hoeft over te gaan als jij hysterisch wordt. Nu denk je waarschijnlijk bij jezelf ‘Ja hallooooo, als mijn kinderen direct zouden luisteren zou ik het niet niet zo vaak hoeven vragen!’ Ja, hè? Dat dacht je 😉? Het is voor je kind heel logisch dat jij alles 100 maal herhaalt. Dat doe je namelijk altijd en ze weten ook precies wanneer het serieus wordt. Op dat moment ben je heel duidelijk en trek je een grens. Dus waarom ben je niet gewoon duidelijk vanaf het eerste moment? Nu wacht je met duidelijk zijn/roepen totdat je volledig geïrriteerd bent. En dat is het moment dat je dus ‘flipt’ en dingen gaat zeggen die je beter niet kunt zeggen en waar je achteraf spijt van hebt. ”Als jij 20 maal nee moet zeggen, is dat je eigen schuld. Het betekent dat je kind dus de kans krijgt om keer op keer dezelfde vraag te stellen/te zeuren. Je laat het zelf zo ver komen. Trek eerder een grens, dat is zowel voor jou als je kind veel duidelijker.” Ga niet dreigen met allerlei straffen als je ze toch pas gaat uitvoeren als je écht kwaad bent. Zorg dat je je grenzen aangeeft en duidelijk laat weten wat je van je kinderen verwacht, vóórdat je dusdanig kwaad bent dat je het niet meer op een normale manier kunt doen. En ik weet het, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Je vervalt heel snel toch in je oude patronen, juist als de stress toeslaat. Zeg wat je wel wil Niet op de zetel springen, niet gooien met dingen in huis, niet stampen op de trap, niet… niet… Hoor je het jezelf zeggen? Je voelt je soms echt mevrouw ‘neen’ of meneer ‘neen’, gek word je ervan. En helpt het? Nee, het helpt NIET 😊 En dat is logisch. Kinderen horen het woordje ‘niet’ vaak niet. Sterker nog, je brengt ze soms zelfs op ideeën. Denk maar eens niet aan een roze olifant… Waar dacht je aan? 😉 Juist! 😊 Als je kleuter of peuter niet luistert, geef dan aan wat je wel wil zien Kinderen kennen, ook niet nadat je het al 20 keer gezegd hebt, geen alternatieven voor hun gedrag. Ze kunnen zelf (nog) niet bedenken wat ze anders kunnen doen. Wanneer jij je kind vertelt wat hij allemaal niet mag, weet hij nog steeds niet wat hij dan wel kan doen. En dat zorgt ervoor dat je kind al heel snel toch weer in zijn oude gedrag vervalt en dus niet naar je luistert. Formuleer het dus ook eens positief, voelt leuker en levert tegelijk veel meer op! Geef je kind inspraak en controle Stel je eens voor dat je ’s ochtends beneden komt en je partner heeft je kleding klaar gelegd (die stippenjurk, die je eigenlijk weg had willen gooien) en je boterham gesmeerd (met hagelslag, terwijl jij net zo’n zin in kaas had). En als je daar dan iets van zegt, zegt je partner: ‘Niet zo zagen, dan doe je morgen maar andere kleren aan en ik heb je boterham nu al gesmeerd’. Niet tof he, als iemand van alles voor je beslist. Bij kinderen (en vooral bij peuters en kleuters) gebeurt dit iedere dag, misschien wel 10tallen keren. Jij bepaalt hoe laat jullie naar buiten gaan, jij bepaalt hoe laat hij fruit krijgt of een koekje, jij bepaalt of er wel of niet iemand mag komen spelen etc. Je kind heeft daar weinig controle over. Maar net zoals ieder mens, heeft ook een kind, of liever gezegd, juist een kind, behoefte aan controle en zelfstandigheid. En als hij die niet krijgt, dan wordt hij dwars en gaat hij tegenstribbelen (lees: op de grond liggen, met de deuren slaan en zeggen dat je de stomste van de wereld bent). Geef je kind ook af en toe eens een keuze (waar mogelijk). Moet je eens zien hoeveel dat scheelt. Daar voelt je kind zich belangrijk door, hij krijgt het gevoel dat het belangrijk is wat hij vindt. ”Door keuzes te bieden geef je je kind het gevoel dat het belangrijk is wat hij ergens van vindt. Je kind krijgt het gevoel dat hij mee mag/kan denken en ook iets te zeggen heeft. En precies dat gevoel zorgt ervoor dat je kind in de ‘meewerkstand’ komt.” Het kan al zo eenvoudig zijn als: ‘Ruim je je kamer voor of na het eten op?’ Het opruimen van de kamer staat niet ter discussie, dat moet gewoon gebeuren. Maar door je kind te laten kiezen wanneer hij het doet, ervaart hij het gevoel van controle en inspraak en zal hij veel eerder meewerken. Zorg dat je verwachtingspatroon past bij de leeftijd en het karakter van je kind ‘Ja, hij snapt toch ook wel dat dat niet kan?’ ‘Ik heb al 10x gezegd dat hij niet in die kast mag komen, maar hij doet het toch’ ‘waarom doet hij toch altijd zo eigenzinnig’ ‘Laat hij alweer zijn beker vallen, als hij nu gewoon eens op zou letten’ Herkenbare uitspraken? We vergeten soms hoe klein onze kinderen zijn en dat je sommige dingen nog niet van je kind mag verwachten. Een jong kind overziet een situatie niet, handelt impulsief, uit enthousiasme en denkt niet na voordat hij iets doet. We zouden dat wel graag anders willen. Maar we vergeten regelmatig dat een kind gewoon een heleboel nog moet leren… En zelfs als je je kind gewaarschuwd hebt of het gisteren en eergisteren en de dag daarvoor ook al gezegd hebt en je kind het echt zou moeten, dan kan een kind het op het moment supreme nog vergeten. Niet omdat hij niet naar je wil luisteren, maar puur omdat hetgeen wat zijn aandacht op dat moment trekt op dat moment belangrijker is dan jouw nee of jouw waarschuwing. Je kind moet het leren, besef dan ook dat hij het nog moet leren. Zorg er dus voor dat je verwachtingspatroon past bij de leeftijd en het karakter van je kind. Kom je eigen beloftes na Je kind wil graag een spelletje met je doen, maar het komt nu even niet uit. Dus je zegt: ‘Na het eten doen we een spelletje’, dan kun je nu tenminste even verder werken. Maar na het eten ben je echt moe en besluit je om met elkaar een filmpje te kijken. Dat vindt hij tenslotte ook heel leuk. Als het bedtijd is zegt je kind opeens ‘Hé We zouden toch nog een spelletje doen?’. ‘Dat doen we morgen, nu is het tijd om naar bed te gaan.’ En vervolgens wordt je kind heel boos. En krijg je hem met geen 10 paarden naar bed. Luistert je kind nu niet? Of kom jij je beloftes niet na? En als dit regelmatig gebeurt, dan komt het moment dat je kind het vertrouwen in die beloftes gaat verliezen. Hij hecht er geen waarde meer aan en daarom blijft hij op het moment dat je hem probeert af te schepen zo doordrammen. Hij weet namelijk dat je belofte niet zoveel waard is. Zorg dat je lichaamstaal overeenkomt met je boodschap WAT BEN JE TOCH EEN SCHATJE!!! Als je deze, op zich lieve zin, boos schreeuwt naar je kind, zal de boodschap die bij hem binnenkomt toch zijn: ‘Oh, oh… mama is heel boos’. Hetzelfde geldt wanneer je heel lief en vriendelijk zegt: ‘Nee hoor, dat mag echt niet, ik ben echt heel boos op je’. De boodschap die je kind dan zal horen is ‘het valt wel mee…’. Het gaat er namelijk niet eens zozeer om wát je zegt, maar vooral de manier waarop je het zegt. De blik in je ogen, je houding en de toon van je stem bepalen of de woorden die je zegt ook op de goede manier overkomen. Wil je ergens een grens trekken, omdat iets écht niet mag, zorg er dan voor dat jouw hele lichaam en stem dat uitstralen. Geef je kind even de tijd Wat kun je doen wanneer je alles 10 keer moet vragen aan je kind, kleuter, peuter? Stel jij staat met je handen in het sop af te wassen en je kind vraagt om wat te drinken. ‘Even wachten, ik maak het even af, dan pak ik het voor je.’ Volkomen logisch dat je niet per sé direct reageert op de vraag van je kind. Je kan toch moeilijk met die natte handen limonade klaar gaan maken toch? Dat vinden we logisch. Maar aan de andere kant verwachten we wel dat onze kinderen direct reageren als wij iets aan ze vragen. We zouden het liefste willen dat ze alles uit hun handen lieten vallen, om direct te doen wat jij wil. *bloos, bloos*- herkenbaar?- 😉 Naast dat het niet altijd even praktisch is om direct te luisteren , is het ook niet altijd even leuk. Je wil tenslotte zelf ook je bladzij even uitlezen, je sms zenden of iets dergelijks. Geef je kind dus de tijd om even af te maken waar hij mee bezig is. Wat heel goed helpt is om van te voren even aan te kondigen: ‘We gaan over 10 minuten naar school’ en vervolgens ‘Wil jij over 5 minuten je schoenen aan gaan trekken?’ en als het zover is ‘We gaan naar school, ga je je schoenen aantrekken?’ Je bent ouder, geen generaal Let eens op hoe vaak je dingen tegen je kind zegt die lijken op: ‘Doe dit’, ‘Ga weg’, ‘Hou op’, ‘Doe eens rustig’ ‘Niet doen’ etc. etc. Als je niet beter wist, zou je denken dat je in het leger zat. Het gevaar van zoveel bevelen, opdrachten en verboden is dat het voor je kind zo gewoon wordt, dat hij op een gegeven moment niet alles meer hoort wat je zegt. Want iets wat je kind gewend is, valt niet meer op. Hij hoort de dingen waarvan hij denkt dat ze minder belangrijk zijn niet echt meer en doet daardoor niet wat je zegt. ”Wat standaard en gewoon is, valt niet meer op.” Wil je dit voorkomen, is het belangrijk dat je minder vaak opdrachten en bevelen geeft. Zorg ervoor dat je ze bewaart voor de momenten waarop het echt nodig is. De kans dat je kind dan luistert is dan veel groter! M.a.w. choose your battles! 😊 Gebruik humor en maak het leuk Kinderen willen het liefst de hele dag spelen. Maak daar gebruik van, juist op de momenten dat je iets van je kinderen verwacht. Wanneer je van kleine dingen een grapje maakt of een spelletje, vindt je kind het veel leuker om mee te doen. ‘Kijken wie er eerder boven is, jij of mama!’ geeft een kind al veel meer reden om naar boven te racen, dan ‘Het is bedtijd, hup naar boven’. Zorg voor structuur, voorspelbaarheid en regelmaat Het is een oude bekende, maar ook in dit geval; zorg voor structuur, voorspelbaarheid en regelmaat. Als je kind weet waar hij aan toe is en wat er van hem verwacht wordt, is de kans dat hij met je meewerkt veel groter. Hetgeen je van hem vraagt is dan namelijk iets waar hij al van te voren rekening mee kan houden, in plaats van dat het hem overvalt. Een weekplanner gekoppeld aan een beloningsbord kan helpen. Je kind ziet dan in één oogopslag wat er gaat gebeuren die dag. Dit kan veel rust geven voor kinderen die erg hangen aan structuur en graag controle willen ervaren over hun dag. Als je kind het lastig vindt om te komen wanneer jij dat wil, kan structuur en regelmaat een grote uitkomst zijn. Wees bereid je regels aan te passen Het is voor kinderen heel belangrijk om te weten waarom iets niet mag. Als ze de reden begrijpen van jouw ‘nee’, maakt dat het makkelijker voor hen om het te accepteren. Soms zal je kind het echter niet accepteren en in discussie met je willen gaan over de regel. Waarschijnlijk zit het in je om direct te denken ‘Ik zei toch nee, einde discussie’. Maar in sommige gevallen is het de moeite waard om je kind de kans te bieden om over de regel in gesprek te gaan. Juist door op sommige momenten open te staan voor discussie, sta je sterker in je schoenen als je op andere momenten stevig vasthoudt aan je regel. Je kind weet namelijk dan dat er wel naar hem geluisterd wordt en dat je wel degelijk na wil denken of je de dingen ook anders kan aanpakken. Stel alleen een vraag als het antwoord nee mag zijn Op een vraag kun je een antwoord verwachten. En dat antwoord kan, kortgezegd, ja of nee zijn. Als het antwoord geen nee mag zijn, kun je beter geen vraag stellen maar een opdracht geven. ‘Wil je de tafel dekken?’ Je stelt een vraag en daar kun je een ‘nee’ op krijgen. Als je niet bereid bent dat te accepteren, kun je beter zeggen: ‘Seppe, we gaan zo eten, dus ruim de tafel even op.’ Ga pas in gesprek als je kind voor rede vatbaar is Je kind smijt met de deuren, laat zich vallen op de grond of barst in een gigantische woedeaanval uit. Kan zomaar gebeuren als je kinderen hebt. Dit is NIET het moment om je punt te maken, je kind advies te geven, toe te spreken, op te voeden etc. Het enige wat je bereikt wanneer je kind zó boos of verdrietig is, is dat je kind alleen nog maar bozer, verdrietiger en zich onbegrepen voelt. Als je op het moment dat je kind in zo’n bui is, verwacht dat je kind naar je gaat luisteren, dan kan ik je vast vertellen ‘It ain’t gonna happen’. Vervelend, onhandig en lastig, maar leg je er vooral bij neer. Geef je kind even de tijd om uit te razen en ga het gesprek pas aan als je kind weer voor rede vatbaar is. Alleen dan zal je echt iets bereiken bij je kind. Hij moet echt nog leren hoe hij moet omgaan met zijn boosheid. Je kunt hem daar natuurlijk wel bij helpen. Vermijd bepaalde manieren van vragen stellen De manier waarop je iets aan je kind vraagt kan er ook voor zorgen dat je kind niet mee wil werken. Ø Verwijten en beschuldigen Let vooral op de woorden ‘altijd’ ‘nooit’, dat zijn woorden die vaak gebruikt worden om iemand iets te verwijten Je kind denkt op dit moment: ‘Als ze toch denken dat ik nooit in 1x luister, dan doe ik het ook gewoon niet meer’ Ø Dreigen Je kind wordt bang. Je kind denkt: ‘Nu ben benieuwd of ze dat ook echt doet, laat maar eens zien’ Ø In de slachtofferrol kruipen Je kind voelt zich schuldig en denkt: ‘Oh.. het is mijn schuld dat mama zo doet’ Je kind denkt ‘Wat kan mijn moeder toch zagen…’ Ø Waarschuwen Door te blijven waarschuwen en niet in actie te treden, blijft het kind dit gedrag herhalen Ø Vergelijken ‘Zie je wel, ik wist wel dat ze haar liever vinden’ Of je kind denkt: ‘Stom kind, zij doet alles beter’ Ø Cynisme en sarcasme De kans is groot dat je kind niet eens snapt wat je bedoelt En als hij het wel snapt, dan voelt hij zich waarschijnlijk in de maling genomen Ø Preken en moraliseren Je kind denkt ‘blablabla’ 😉 Waardeer de momenten waarop je kind wel luistert We zijn snel geneigd om de focus te leggen op de dingen die je niet wil. Daardoor is het heel gewoon geworden dat we, als ouders, steeds maar benoemen wanneer het kind niet luistert en dat je dat zo vervelend vindt. Aan de andere kant vergeten we vaak te benoemen wanneer het kind wel luistert, want dat vinden we gewoon. Zo hoort het nu eenmaal. Om daar je waardering voor uit te spreken vinden we gek. Toch kan het heel erg helpen. Door af en toe eens even te zeggen: ‘Wat fijn dat je in 1x doet wat mama vraagt, dan kunnen we lekker opschieten en is er misschien zelfs nog wel tijd om een verhaaltje voor te lezen.’ Kleine moeite, maar het loont. Je kind zal namelijk sneller geneigd zijn om dat gedrag vaker te laten zien. Geef het goede voorbeeld Je kind doet niet wat jij zegt, maar je kind doet wat jij doet. Imitatie dus Als je zelf regelmatig scheldt of vloekt, kun je verwachten dat je kind dit ook gaat doen. Kun jij je woede moeilijk onder controle houden, dan is het logisch dat je kind hier ook moeite mee heeft. Jij bent namelijk het voorbeeld voor je kind, hij ziet wat jij doet en dat kopieert hij. Dit betekent ook dat je eens eerlijk naar jezelf zou moeten kijken en daarbij de vraag stellen: ‘Luister ik zelf eigenlijk wel naar mijn kind?’ Heb je echt aandacht op het moment dat je kind iets vertelt? Of hoor je het aan, zeg je braaf ‘O, ja’ en roep je semi-enthousiast ‘Leuk…’?, terwijl je je Facebook doorscrollt of in de pan staat te roeren. Heb échte aandacht voor je kind. Ik weet het, dit kan niet altijd en dit wil je niet altijd. En dat is prima. Maar zeg dan gewoon ‘Nu even niet, mama is even bezig, over een half uurtje wil ik naar je tekening kijken.’ Dat is eerlijker en duidelijker voor je kind, dan wanneer je met een half oog ‘prachtig’ roept. Wat je geeft krijg je terug. Luister naar je kind, leer begrijpen wat er in zijn koppie omgaat en heb oprechte aandacht. Wees realistisch Een kind is een kind en kinderen luisteren nu eenmaal niet altijd. En wees blij. Want van die extreem volgzame typetjes word je ook niet blij toch? Als wij graag willen dat onze kinderen opgroeien tot zelfstandige, assertieve volwassenen die weten wat ze willen en voor zichzelf op durven komen, dan matcht dat niet met het beeld van een 100% gehoorzaam kind. Want hoe kun je verwachten dat je kind als hij 18 is opeens voor zichzelf kan opkomen en eigen keuzes durft te maken, als hij in zijn hele kindertijd alleen maar volgzaam ja heeft mogen knikken? Dat kan dus niet. Besluit: Als je kind niet luistert, betekent het tegelijkertijd dat hij zijn eigen keuzes leert maken (die wellicht niet altijd zo verstandig zijn) en voor zichzelf op aan het komen is. Prachtige eigenschappen voor de toekomst. Dus je kan gerust zijn, je apekopje komt er wel.... alleen is het ondertussen vrij vermoeiend om op te voeden 😊

15 complimenten voor kinderen die niets te maken hebben met uiterlijk Eerst enkele tips: 1. Richt je op complimenten die niet met uiterlijk te maken hebben 2. Wees oprecht (kinderen kunnen dat zien) 3. Focus op wat ze kunnen controleren of hun acties 4. Geef onvoorwaardelijke liefde (voeg geen "maar" toe) 5. Laat zien dat je "Dank je wel" zegt als je een compliment krijgt ALS JE EEN KIND EEN COMPLIMENT GEEFT OVER IETS ANDERS DAN ZIJN UITERLIJK, BOUW JE AAN ZIJN GEVOEL VAN EIGENWAARDE EN LEER JE HEM DAT WIE HIJ IS, HET BELANGRIJKST IS . Voorbeelden van complimenten: Dank je dat je jezelf bent. Ik luister graag naar je verhalen. Je bent een attente vriend. Je maakt me aan het lachen. Je laat anderen zich welkom voelen. Ik bewonder je zelfvertrouwen. Je passie is aanstekelijk. Ik breng graag tijd met je door. Je leidt anderen zonder bazig te zijn. Je bent vastberaden. Ik hou ervan hoe geconcentreerd je bent. Je bent een goede luisteraar. Je ideeën zijn belangrijk. Je geeft geweldig advies. Je zorgt voor anderen met zo'n vriendelijkheid.